[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nowi  nadzieję wspólnoty . Z tej racji  prezbiter powinien po-
święcić swój czas, swoją energię i zdolności, by zapewnić jej wy-
chowanie chrześcijańskie oraz dojrzewanie do życia zgodnego z
nakazami Ewangelii (77, 5). Jak siÄ™ wydaje, nie chodzi tu wy-
łącznie o katechezę, która choć stanowi zasadniczy element for-
macji duchowej dzieci i młodzieży, to nie zaspokaja wszystkich
potrzeb młodego człowieka. Oprócz posługi w konfesjonale i
kierownictwa duchowego, konieczne jest zatem wspieranie
4
wszelkich form zrzeszania się katolików świeckich7 i zabezpie-
czenie ich eklezjalnego charakteru. W tym celu Papież w Christi-
fideles laici (nr 30) podał główne kryteria kościelnego charakteru
zrzeszeń laikatu, wśród których na pierwszym miejscu jest sta-
wianie powołania każdego chrześcijanina do świętości.
Mówiąc o obowiązkach proboszcza, Kongregacja ds. Ducho-
wieństwa przypomina, że  w sposób szczególny na proboszczu
spoczywa obowiązek specjalnej troski o budzenie i rozwój po-
wołań kapłańskich , a najbardziej odpowiednim do tego sposo-
bem jest  przykład osobistego świadectwa 8.
(Jedność z osobami konsekrowanymi). W trosce o budowanie
jedności w Kościele lokalnym,  jest ogromnie ważne, aby prezbi-
terzy znali i darzyli szacunkiem różne formy naśladowania
Chrystusa właściwe dla osób konsekrowanych oraz traktowali je
jako bezcenny skarb Kościoła i jako świadectwo płodności Ducha
Z
więtego w jego wspólnocie 9. Nierzadko bowiem na terenie pa-
rafii znajdują się domy zakonne, jak również wśród wiernych w
sposób ukryty zamieszkują świeccy konsekrowani. Jeśli chodzi o
tych ostatnich, to najczęściej są to kobiety świeckie konsekrowa-
ne przynależące do tzw. instytutów świeckich, prawnie ustano-
wionych w Kościele konstytucją apostolską Piusa XII Provida Ma-
ter Ecclesia (2 II 1947). Obecność we wspólnocie parafialnej osób
zakonnych i świeckich konsekrowanych jest profetycznym zna-
kiem bogactwa charyzmatów w Kościele i bezcennym zapleczem
duchowym w budowaniu autentycznej komunii, której duszpa-
sterz nie powinien lekceważyć.
(Miłość pasterska i postawa służby) Tym co trwale łączy ludzi,
czyniąc z nich prawdziwą wspólnotę, jest miłość zakorzeniona w
komunii Przenajświętszej Trójcy. Wszystkie więc działania oraz
      
7
 Proboszcz winien zabiegać o to, aby istniejące w parafii stowarzyszenia, ruchy i
różne zrzeszenia wnosiły swój własny wkład do życia misyjnego .  Tamże, 29
8
Tamże, 22.
9
Tamże, 16.
5
inicjatywy prezbitera, któremu Kościół powierza misję  krze-
wienia duchowości komunii (NMI 43), winny być przeniknięte
miłością pasterską. Jej z
ródłem jest kapłańska konsekracja (82, 5;
PO 3).  Miłość pasterska jest przede wszystkim [& ] całkowitym
darem z siebie dla Kościoła, na obraz daru Chrystusa i we
współudziale w nim (PDV 23), a wyraża się w postawie służby
na wzór Chrystusa (por. Mt 20, 28) w wolności od wszelkiej py-
chy i pragnienia, by  panoszyć się w powierzonej sobie
owczarni (por. PDV 21). Tę samą myśl wyraża Jan Paweł II w
jednej ze swoich katechez, pisząc iż  [& ] z misją pasterską nie
licuje postawa wywyższania się lub autokratyzmu (por. 1 P 5, 3),
irytująca wiernych i być może oddalająca ich od owczarni. Na-
śladując Chrystusa Dobrego Pasterza, trzeba wyrabiać w sobie
ducha pokornej służby (82, 3).
Uprzywilejowanym obszarem tej służby w duchu miłości pa-
sterskiej jest posługa wobec cierpiących, chorych i potrzebują-
cych.  Prezbiter wezwany jest również do osobistego angażo-
wania się w dzieła miłosierdzia&  (77, 5). Tej wrażliwości na
ludzką nędzę powinien był nabyć już w okresie formacji semina-
ryjnej, zwłaszcza pełniąc posługę diakona.
2. Zadanie diakonów
Papież jednoznacznie stwierdza, że  [& ] diakon jest wyświę-
cony nie dla kapłaństwa, lecz dla służby biskupowi, by spełniać
to, co on poleca (91, 3), jak również dla pełnienia funkcji chary-
tatywnej.  Diakoni majÄ… w tej dziedzinie «speÅ‚niać w imieniu
hierarchii powinności związane z miłosierdziem, administracją,
a także z dzieÅ‚ami sÅ‚użby spoÅ‚ecznej» (92, 5; por. 93, 1). Dotyczy
to zarówno diakonów jako kandydatów do kapłaństwa, jak i
diakonów stałych, których ustanowienie w Kościele lokalnym
jako stanu życia Papież uzasadnia troską o efektywniejszą po-
sługę miłosierdzia i zarazem potrzebą dopełnienia bogactwa
charyzmatów w Kościele (91, 5-6). Nie bez znaczenia dla budo-
6
wania eklezjalnej komunii jest to, że  duchowość diakona jest
duchowością służby , przez sakrament święceń diakon staje się
bowiem  specjalnym znakiem sakramentalnym Chrystusa SÅ‚u-
gi 10.
Znamienne jest to, że w swoich katechezach o Kościele, w
części poświęconej prezbiterom i diakonom, Jan Paweł II wielo-
krotnie podkreśla fundamentalne znaczenie Eucharystii zarówno
dla ich życia duchowego (por. 76, 3; 79, 2; 80, 2. 6), jak i posługi,
zwłaszcza dla budowania eklezjalnej komunii (por. 77, 7; 82, 7;
87, 4).
Wynika z tego, że tym dziele prezbiterzy powinni zwrócić
szczególną uwagę na sposób celebrowania i osobistego przeży-
wania Eucharystii. Jak bardzo doniosłym problemem jest nie tyl-
ko liturgiczno-jurydyczna poprawność sprawowania Mszy św.,
ale także elementarna troska o jej estetykę, świadczą zachęty Pa-
pieża, zawarte między innymi w encyklice Ecclesia de Eucharistia
(nr 47-52)11. Z kolei Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sa-
kramentów w specjalnej instrukcji pt. Redemptionis Sacramentum
o zachowaniu i unikaniu pewnych rzeczy dotyczących Najświęt-
szej Eucharystii (z 25 III 2004), piętnuje liczne nadużycia, które
urągają świętości tego Sakramentu i tym samym pozbawiają go
wspólnototwórczego znaczenia.
Tak jak Vaticanum II dzieło odrodzenia Kościoła rozpoczął
od odnowy liturgii, czego wyrazem był pierwszy jego dokument
w postaci Konstytucji o świętej liturgii Sacrosanctum Concilium,
tak sądzić należy, że dzieło czynienia diecezji domem i szkołą
komunii, należy rozpoczynać, zarówno w porządku chronolo-
      
10
Wytyczne dotyczące formacji, życia i posługi diakonów stałych w Polsce (22 I
2004), 11.
11
Wiele miejsca trosce o estetykę celebracji eucharystycznej poświęca Dyrekto-
rium o posłudze i życiu kapłanów  Tota Ecclesia . W punkcie 49 tego dokumentu czy-
tamy m.in.:  Kto nie troszczy siÄ™ o poprawnÄ… celebracjÄ™, ukazuje braki swojej wiary i
nie wychowuje innych do wiary .
7
gicznym jak i ontologicznym  zgodnie z życzeniem Jana Pawła
II  od promowania duchowości eucharystycznej czerpiąc wzór
z Maryi  Niewiasty Eucharystii (por. EdE 53) i tworzenia  kul-
tury Eucharystii (por. MND 26).  Jeśli Eucharystia jest z
ródłem
jedności Kościoła, to jest ona także jej najlepszym przejawem.
Eucharystia jest epifaniÄ… komunii (NMD 21).
8 [ Pobierz całość w formacie PDF ]